Jej suknia
Wiatr lekko muska śnieżnobiałą cerę.
Długie jasnobrązowe włosy
falowały na jej delikatnych ramionach,
przetaczając się po błękitnym sweterku.
W czerwonobrunatnych oczach
odbijał się blask księżyca
i letniej nocy rozświetlonej gwiazdami.
Twarz miała gładką, lekko podłużną.
Na ustach,
ubranych w czerwono-różową pomadkę,
pojawiał się uśmiech,
jakby miał wymalować całą tęsknotę
i miłość, a także szczęście.
Kiedy wstała
z naszej kładki nad brzegiem jeziora,
miała na sobie piękną sukienkę jasnopomarańczową.
Buciki na lekkim obcasiku
były w kolorze czerwieni,
z paseczkiem jasnego wrzosu.
Kiedy do mnie szła,
krokiem z lekka majowym,
to tak, jakby stąpała po świetle usłanym gwiazdami.
Księżycowy blask
nadał wodnemu jej odbiciu,
suknię panny młodej.
Suknię, której może nigdy nie założy.
Będzie wisiała w szafie.
Będzie czekała,
tak jak ja,
aż w końcu, ktoś…
…otworzy szafę
i zetrze kurz samotnych wspomnień.
W.W.